Auuuuć! – wrzasnął Klemens. Prawą łapką trzymał się za swoją kocią głowę.

Co się stało? – zapytałam z troską o kociego przyjaciela.

Żebym to ja wiedział! – mruknął zdenerwowany. Coś mi spadło na głowę!

Jak to „spadło na głowę”? Tak po prostu? Z nieba spadło?

Oboje spojrzeliśmy w górę. Przez gęstwinę pożółkłych, jesiennych liści widać było skrawki błękitnego nieba. Nie wyglądało jakby miało z niego cokolwiek spadać.

Nie wiem skąd spadło, ale na pewno uderzyło mnie między uszy. – Klemens był zły, że Gaja mu nie wierzy.

No dobrze, ale chodzić możesz, więc idziemy dalej. Czekają na nas na farmie. –  rzekłam do kota i ruszyłam przodem. Uszłam kilka kroków gdy nagle…

Auuu! – jęknęłam.

A widzisz, widzisz, jednak nie kłamałem! – podbiegający do mnie Klemens nie ukrywał zadowolenia. Na dodatek dzięki Tobie znalazłem winnego. – noskiem wskazał na trawnik. Między zielonymi listkami leżały okrąglutkie, brązowe kuleczki.

To jeden z nich uderzył Cię w głowę – powiedział Klemens. Teraz wiem już, że przyleciał z góry, z nieba. Wiem bo widziałem.

Ciekawe skąd one się tam wzięły? – znowu unieśliśmy wzrok ku niebu.

Oj głuptasy, głuptasy. To nie wiecie, że kasztany rosną na drzewie? Właśnie teraz stoicie pod takim kasztanowcem z którego spadają dojrzałe owoce. – wyjaśniła nam przelatująca wrona.

Pssst – szepnął Klemens. Ktoś idzie, schowajmy się.

Zza drzew wyszła dziewczynka. Podeszła do trawnika i zaczęła zbierać leżące na nim kasztany. Przyglądała się uważnie każdemu z osobna. Najbardziej cieszyły ją te w zielonych osłonkach.

Chyba już wystarczy – stwierdziła po chwili, po czym z wypełnionymi po brzegi kieszeniami i niewielką reklamówką ruszyła w stronę gospody. Nie zastanawialiśmy się nawet sekundy i ruszyliśmy za nią. W ogrodzie, za gospodą dziewczynka rozsiadła się wygodnie na ogrzanej słonkiem trawie i rozsypała przed sobą swoje skarby. Oprócz kasztanów były tam jeszcze nożyczki, wykałaczki i parę innych przedmiotów. Niestety, schowani za gęstymi krzakami, nie wszystko mogliśmy zobaczyć. Musieliśmy poczekać.

Poczekajcie i Wy a na pewno poznacie dalszą część kasztanowej historii.

Pozdrawiamy ciepło,

Autorka i Gaja z Galin.

4